W powakacyjnym wpisie na blogu zajmuję się problematyką dotyczącą ustanowienia w procedurze wewnętrznej wymogu niekaralności osób, które będą obsługiwały zgłoszenia wewnętrzne. Sprawa jest intuicyjnie prosta, a prawniczo złożona...
Całkiem możliwe, że tytuł tego tekstu jest niewłaściwy. Być może tylko ja nie rozumiem ustawy o ochronie sygnalistów i nie ma powodu, abym ogłaszał światu własną niemoc intelektualną. I wcale nie piszę tego fałszywie skromnie...
W tym wpisie zajmuję się zagadnieniem wyłonienia „przedstawicieli osób świadczących pracę na potrzeby konsultacji procedury zgłoszeń wewnętrznych”. Sprawa jest ciekawa nie tylko z powodu samego zdefiniowania wyrazu „wyłonienie”, ale także z szerszej perspektywy. Państwo polskie nie ustaje bowiem w promowaniu zatrudnienia niepracowniczego...
Procedura zgłoszeń wewnętrznych to nic innego jak akt prawny. To, że jest to akt stanowiony najczęściej przez podmioty prywatne, a precyzyjniej przez ich organy, nie ma znaczenia. Na tym właśnie polega fenomen działania zakładów pracy, że państwo upoważnia, a czasem nakłada obowiązek ustanowienia w nich tzw. prawa zakładowego...
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 8 podmioty prywatne należące do grupy kapitałowej mogą ustalić wspólną procedurę zgłoszeń wewnętrznych. Aby to w pełni zrozumieć należy uporządkować kilka pojęć...
Zgodnie z ustawą o ochronie sygnalistów oraz Dyrektywą 2019/1937, osoba lub wydział prowadzące działania następcze powinny być bezstronne – co jednak z niezależnością?
Uchwaloną właśnie ustawę o ochronie sygnalistów cechuje to, że w zasadzie nie implementuje ona Dyrektywy 2019/1937 w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa Unii, a jedynie tłumaczy ją na język polski – nie zawsze zresztą idealnie. Prawnikowi pozostaje więc wykonać tę pracę, której nie wykonało państwo polskie...
